(Өө, алин цагийн хямдхан дарс билээ!)

Шивэрч байгаа энэ бороо шиг энэ дурдатгал.

Шилж би энэ урт үгийг авч үлдээгүй.

Ой тойнд минь тохиолдлоор л мөнхөрсөн

Одоохондоо мартагдаж амжаагүй нулимс – ДУРДАТГАЛ минь!

-Тэнэг... гэж өхөөрдөх аргадангуй хоолой

Тэвчишгүй доромжлол мэт, басхүү ахин сонсмоор.

Тэр үеийнхээ шүлгүүдэд одоо би дургүй.

Тэгэхдээ унших бүрийд (яагаад ч юм бэ) уйлмаар.

Уйлмаар...

Тийм ээ, бүр эхэр татаад уйлмаар.

Унтаагаараа зүүдэлж тэнэдэг хүн шиг

Ухаан бодол минь Тверийн бүдэгхэн гудамжаар.

1996.6-р сар.